Katerine Burbano

“Al llegar sentí una sensación de desolación. Llegas a una cultura nueva y uno espera encontrar ese futuro mejor, ser productivo, pero encuentras muchas barreras”

Con la situación que vivía en Colombia donde los salarios de los trabajos que encontraba eran muy bajos, y donde todo se resumía a “trabajar y sobrevivir”, Katerine decidió salir de su país en busca de un futuro mejor para ella y para sus hijos.

Ahora compagina su trabajo de cuidadora con actividades como voluntaria, “es gratificante poder apoyar a personas con limitaciones mayores que las mías, darles más autonomía y poder retribuir lo bueno que hacen con uno”. Pero también cuenta cómo ha tenido que hacer frente a los prejuicios y la estigmatización, “tal vez no lo hagan intencionadamente pero se dejan llevar por los comentarios y te juzgan sin conocerte: ¿a qué vienes?, aquí no hay trabajo para tanta gente, vete a tu país, aquí también hay pobreza… No venimos a quitar el empleo a nadie, sino a tratar de aportar cosas buenas”.

Lo que más echa de menos Katerine es a sus hijos, le gustaría poder estar en una situación estable y traerlos a Vitoria, “una ciudad pequeña, tranquila y segura, donde he encontrado personas que me han apoyado en lo que han podido”.

“Heltzean, atsekabe sentsazioa izan nuen. Kultura berri batera iritsi eta etorkizun hobea izatea espero duzu, produktiboa izatea, baina oztopo asko aurkitzen dituzu”

Kolonbian bizi zuen egoerarekin, soldata oso baxuekin eta bizitza “lan egin eta bizirautera” laburtuta, Katerinek bere herrialdetik irtetzea erabaki zuen beretzat eta bere seme-alabentzat etorkizun hobe baten bila.

Orain zaintza lanak egiteaz gain boluntario aktibitateak ere egiten ditu, “atsegina da nik baino muga handiagoak dituzten pertsonei laguntzea, autonomia handiagoa ematea eta nork bere harri-koskorra ekartzea”. Aurreiritziei eta estigmatizazioari aurre egin behar izan diela kontatzen digu, “beharbada ez dute apropos egiten, baina errankizunak entzun eta joera nagusiari jarraitzen diote, eta ezagutu aurretik epaitzen zaituzte: zertara zatoz, ez dago lanik hainbeste pertsonentzat, joan zaitez zure herrialdera, hemen ere pobrezia dago… Ez gatoz inorri lana kentzera, ekarpenak egiten saiatzera baizik”.

Bere seme-alaben hutsunea da gehien sentitzen duena, egoera egonkor batean egotea gustatuko litzaioke Gasteizera ekartzeko, “hiri txiki, lasai eta segurua da, eta ahal izan dutenarekin lagundu egin didaten pertsonak aurkitu ditut”.

Karim Bounakhla
Laura Huertas
Menú